واکاوی مؤلفه های بلاغی در «منهاج البراعة»

عظمت بلاغی کلام در مجموعه ی انسان ساز «نهج البلاغه»، شارحان مختلف را با توانمندی ها و بضاعت های علمی متفاوت، مسحور نموده است. «منهاج­البراعة فی شرح نهج­البلاغة»، اثر میرزاحبیب الله هاشمی خویی، یکی از مهم ترین و مبسوط ترین شروح «نهج البلاغه» در قرون اخیر به شمار می آید. در این نوشتار مهم ترین مؤلفه های بلاغی که در این کتاب تفسیری با هدف تبیین غنای ادبی عبارات علوی، مورد اهتمام قرار گرفته، بررسی شده است. مجاز، استعاره، کنایه و تشبیه به عنوان حائز اهمیت­ترین صنعت های بیانی مطرح شده است. صنعت های بدیعی به دو مجموعه ی آرایه های لفظی و آرایه های معنوی تقسیم شده؛ ابتداء، انتهاء، تخلص، جناس و سجع در زمره آرایه های لفظی و طباق، تناسب، عکس، استخدام و ایجاز از جمله آرایه های معنوی به شمار می آید که مورد اهتمام ویژه میرزای­خویی قرار گرفته است. از این رهگذر، چگونگی پردازش عباراتی از نهج البلاغه که دربردارنده ی این­گونه محسّنات بلاغی می باشد نیز تبیین گردیده است.